Die nag was nog altyd vir my welkome verlossing: nie net van die dag se sleur, spanning en probleme nie, maar donker en sterre en maanlig deur kantgordyne en die wete dat die hele huis se mense slaap, het nog altyd ‘n mate van vredigheid gebring: onverdiende alleentyd met jou diepste binneste self. Ek onthou dat ek van tienertyd af soms nie kon wag dat dit slaaptyd raak nie, nie omdat slaaptyd en kussingraak, slaap beteken het nie, maar omdat slaaptyd dinktyd beteken het...nie gewone bestuur-werk-toe dinktyd wanneer ek met God in gesprek is nie, nie gewone dagdroom-dinktyd tussen afsprake in Kaap Hoorn met Cappacino en room nie, nie gewone luukse Saterdagmiddag-vinnig-wegglip-droomland toe droomtyd nie, maar dinktyd oor dinge wat in die na-nag saakmaak....want dit is juis in die nanag dat die werklikheid op sy felste slaan, dat die term introspeksie se voorvoegsel ‘n klinkklare feit word en jy konfronteer word (moontlik agv van jou totale weerloosheid hier teen donkernag om drie) met jou eie wegsteekself waarvan net jy (teen jou sin) en God (omdat Hy jou maker is) kennis dra. Dis dan wanneer alle maskers afval en van geen belang is nie, wanneer jy geestelik naak voor jouself staan en (as jy die guts het) jy nie skroom om jou self spieël-eerlik te sien nie - en noodwendig gewoonlik met verskrikking terugdeins. Want van die omgeemens wat more-oggend toebroodjies met tuna maak skool toe en vir elke kind R5 in die hand toevou vir snoepie (is alle ma’s so weeloos-skuldig teenoor hul kinders?) is daar wanneer almal slaap geen sprake nie....en raak sy weg in donker dieptes van WEET: WEET ek is nie naastenby die ma/vrou/mens wat God vir my lewe gewil het nie. Ongeag my suksesse in die arbeidsmark, ongeag my pogings om my man gelukkig te maak, ongeag my ure se opsommings vir my kind se standerd-nege eksamen...ongeag dit alles, slaan die Prediker se waarheid snags fel toe wanneer jy met vrees besef alles kom tot niks. Die absolute enigste iets wat hoegenaamd ewigheidswaarde het, is nie troosgeskenkies om jouself te paai nie, is nie werksuksesse en prestasies nie, is nie liefdevol-gekookte aandetes op deadline-aande van koerante nie....trouens niks maar niks het sin nie....tot jy skuins voor opstaan besef dat die enigste ware sin lê daarin om God se liefde prakties dag vir dag, minuut vir minuut uit te leef, om Sy koninkryk uit te bou, nie met leë woorde wat jyself nie eers kan leef nie, al het jy snags die mooiste voornemens nie, maar met liefde wat jy net in genade van God kan afbid...

"Want die goeie wat ek wil, dit kan ek nie..." en net voor radelose moedeloosheid jou tot gekwordens toe mal het, kom ‘n fluistering: "My genade is vir jou genoeg" en jy besef "met my God spring ek oor ‘n muur en loop ek bendes storm" As ons maar net die groot liefdesgebod een dag op ‘n slag, een minuut op ‘n keer, kan aanvat, kan leef, en kan ervaar....met ‘n genade so groot soos ons God s’n, sou dit alles TOG sin hê. . . .